کسی که مورد توجه و عنایت خدا یا یکی از انبیا، اولیا و ارواح مقدسه واقع شده باشد.
همه رستم عهد در پردلی نظرکرده شیر یزدان علی
ملاطغرا
بدیهی است کسانی که مورد توجه و عنایت خداوند قرار می گیرند در پیشگاه خداوند و در بین مردم از جایگاه ویژه ای برخوردارند. ابوحمزه ثمالی از امام باقر(ع) نقل می کند که آن حضرت(ع) فرمودند: «مَکتُوبٌ فِی التَّوْرَاةِ الَّتِی لَمْ تُغَیرْ أَنَّ مُوسَی سَأَلَ رَبَّهُ فَقَالَ یا رَبِّ أَقَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّی فَأُنَاجِیک أَمْ بَعِیدٌ فَأُنَادِیک فَأَوْحَی اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیهِ یا مُوسَی أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکرَنِی فَقَالَ مُوسَی فَمَنْ فِی سِتْرِک یوْمَ لاسِتْرَ إِلا سِتْرُک فَقَالَ الَّذِینَ یذْکرُونَنِی فَأَذْکرُهُمْ وَ یتَحَابُّونَ فِی فَأُحِبُّهُمْ فَأُولَئِک الَّذِینَ إِذَا أَرَدْتُ أَنْ أُصِیبَ أَهْلَ الأَرْضِ بِسُوءٍ ذَکرْتُهُمْ فَدَفَعْتُ عَنْهُمْ بِهِم؛ در توراتی که تحریف نشده است نوشته شده که[حضرت] موسی(ع) از خداوند پرسید: آیا تو به من نزدیکی تا با تو مناجات کنم یا دوری تا تو را صدا زنم؟ خداوند به[حضرت] موسی(ع) وحی کرد: ای موسی! من هم نشین کسی هستم که مرا یاد کند. بعد[حضرت] موسی(ع) پرسید: چه کسی در پناه توست در روزی که پناهی غیر از تو نیست؟ خدا فرمود: کسانی که مرا یاد می کنند پس من هم آنها را یاد می کنم. آنها که در راه من دوستی کنند. من هم آنها را دوست می دارم؛ آنها کسانی هستند که وقتی بخواهم بلایی نصیب اهل زمین کنم به یاد آنها می افتم و آن را به واسطه یاد آنها از اهل زمین دفع می نمایم.» (اصول کافی، ج2، ص496)
والاترین نظرکرده نظام آفرینش، وجود مبارک پیامبر اکرم(ص) می باشد که خداوند علی رغم درخواست کافران به خاطر حضور آن حضرت(ص) در بین مردم مانع نزول بلا می شود: «وَ إِذْ قَالُواْ اللَّهُمَّ إِن کَانَ هَـذَا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِندِکَ فَأَمْطِرْ عَلَیْنَا حِجَارَةً مِّنَ السَّمَاء أَوِ ائْتِنَا بِعَذَابٍ أَلِیمٍ* وَ مَاکَانَ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنتَ فِیهِمْ وَ مَاکَانَ اللّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ؛ و[به خاطر بیاور] زمانی را که گفتند: پروردگارا! اگر این حق است و از طرف توست، بارانی از سنگ از آسمان بر ما فرود آر! یا عذاب دردناکی برای ما بفرست! ولی[ای پیامبر!] تا تو در میان آنها هستی، خداوند آنها را مجازات نخواهد کرد؛ و[نیز] تا استغفار می‌کنند، خدا عذابشان نمی‌کند.»(انفال، آیات32 و33)
برای کسب محبوبیت در پیشگاه خداوند، لازم است انسان متخلق به اخلاق الهی باشد. کسی که می خواهد جان خود را به اخلاق الهی آراسته کند در مرحله نخست، بایستی روح خود را از رذایل اخلاقی پاک نماید تا به فضایل اخلاقی آراسته گردد. اگر انسان از رذیلت کفر و شرک پاک گردد و به خدا ایمان بیاورد و عمل صالح انجام دهد محبوب خدا می شود؛ کسی که محبوب خدا شد، خداوند محبت او را در دلها قرار می دهد: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیجْعَلُ لَهُمْ الرَّحْمَانُ وُدًّا؛ همانا کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند، به زودی[خدای] رحمان برای آنان محبوبیتی ایجاد می کند.»(مریم، آیه96)